Odrestaurowany zamek znajdują się na wysokim, skalistym wzgórzu wapiennym o wysokości 360 m.n.p.m., na skraju wsi Bobolice. Warownia została wzniesiona w połowie XIV wieku z inicjatywy króla Kazimierza III Wielkiego, w miejscu gdzie prawdopodobnie w XII wieku istniał drewniany gród. Pierwotnie zajmowała ona tylko centralną część skały, a pierwszymi budowlami były tu okrągła wieża oraz obronny budynek mieszkalny. Murowany zamek wzniesiono z łamanego kamienia wapiennego z dodatkiem cegły, wykorzystując naturalne warunki obronne wzgórza. W XV wieku zamek rozbudowano, pojawiło się podzamcze, a całość otoczono murami z basztami oraz wykopano suchą fosę nad którą przerzucono zwodzony most. Przez pierwsze 100 lat istnienia zamku towarzyszyły mu burzliwe i ciekawe wydarzenia, związane z nim samym oraz jego właścicielami. Za panowania Kazimierza Wielkiego w zamku stacjonowało wojsko które strzegło szlaku handlowego. W 1370 roku król Ludwik Węgierski nadał zamek swojemu bratankowi Władysławowi Opolczykowi, w zamian za udzielone poparcie. Ten z kolei przekazał go we władanie Węgrowi Andrzejowi z Barlabas. Od tego czasu warownia stała się ostoją dla zbójców, którzy grasowali na szlaku biegnącym z Krakowa do Wrocławia. Po śmierci Ludwika Węgierskiego Opolczyk spiskował. wchodząc w potajemne układy z zakonem krzyżackim oraz Czechami. 

Ta działalność opozycyjna zmusiła Władysława Jagiełłę do działania. W 1396 r. wojska króla dokonały najazdu na okoliczne ziemie i odbiły zamek. Właściciele zamku zmieniali się wielokrotnie. W końcu XIV i w XV wieku zamek należał do rodu Szafrańców, Trestków i Krezów. W 1427 roku właścicielem zamku w równych częściach, po połowie, zostali Stanisław Szafraniec oraz Mściwój z Wierzchowiska. Bardzo szybko doszło między nimi do waśni. Efektem tego było podzielenie dziedzińca zamku idealnie na pół, najpierw prowizorycznymi zaporami, a potem murem. Taki stan trwał kilkanaście lat, do momentu gdy Szafraniec wykupił drugą połowę zamku. W XVI wieku warownia została przebudowana. Zlikwidowano gotycką wieżę, miejsce której zajął dwukondygnacyjny budynek mieszkalny. W zamkowych przyziemiach umieszczono kuchnię, piekarnię, spiżarnię i skarbiec. Piętra przeznaczone były na izby mieszkalne i reprezentacyjne komnaty. Przełom XVI i XVII wieku, a następnie sam XVII wiek przyniósł niezbyt pomyślną perspektywę dla zamku. Dwukrotnie był on oblegany i niszczony. Pierwszy raz w 1587 roku przez armię Maksymiliana III Habsburga, drugi raz podczas potopu szwedzkiego. Od tego czasu zamek zaczął popadać w ruinę, a kamienie z jego murów posłużyły jako budulec drogi łączącej Bobolice i pobliski Mirów. Prawdopodobnie już od 1661 roku zamek był niezamieszkały. Kiedy w 1683 roku przejeżdżał tędy Jan III Sobieski, noc spędził nie w zamku, a w rozbitym namiocie u jego podnóża. Podejmowano jeszcze próby odbudowy warowni, jednak obiekt w dalszym ciągu popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w końcu XVIII wieku. Ruiny stały się własnością okolicznych mieszkańców i poszukiwaczy skarbów. Taki stan trwał do 1999 roku, kiedy właścicielami zamku zostali Jarosław i Dariusz Laseccy. Prace rekonstrukcyjne trwały 12 lat, a zamek powrócił do stanu swej dawnej świetności. W trakcie prac porządkowych wokół odbudowanego zamku odsłonięto przepiękny ostaniec skalny - skalną bramę, nazwaną na cześć współczesnych właścicieli zamku Bramą Laseckich. Odkryto jeszcze jedną rzecz, wykute w skale schody biegnące pod Bramą Laseckich w kierunku zamku. Prawdopodobnie była to ścieżka prowadząca z wioski w stronę zamkowych murów. Zamek został udostępniony turystą we wrześniu 2011 r.

• Foto: Mateusz Szczawiński, gkazelot.pl
• "Zamki Polskie" - Bohdan Guerquin